Interview met Yvette Hazebroek
Kan je ons wat meer over jezelf vertellen? Wie is Yvette Hazebroek?
Schrijven, muziek, reizen en eten, dat vat mijn interesses wel zo’n beetje samen, haha!
Ik ben 28 jaar en woon in Almere. Als ik niet met mijn neus in een boek zit (wat wel het meeste van mijn vrije tijd zo is), dan sta ik in de keuken om een nieuw taartrecept uit te proberen of wat anders lekkers te bakken. Ik ga graag naar concerten (de laatste was het afscheidsconcert van de Finse love metal band HIM in Paradiso en Green Day is mijn #1 favoriete band) en ga graag op reis. Afgelopen september hebben we drie weken door Amerika getrokken, het was een droom die uitkwam.
Wie nog meer van mij wil weten en lezen over hoe ik schrijven aanpak, bezoek mijn blog: https://yvettehazebroek.wordpress.com/
Wat heeft je ertoe aangezet om te gaan schrijven?
Dat is niet iets dat ik op een dag ben gaan doen, ik heb altijd wel geschreven. Ik heb journalistiek gestudeerd en voor verschillende kranten en tijdschriften geschreven. Maar in mijn huidige werk miste ik het om creatief met taal bezig te zijn en daarom schrijf ik ’s avonds en in de weekenden. Schrijven is voor mij wel belangrijker en serieuzer geworden sinds ik meedoe met NaNoWriMo, waarin je in de maand november van elk jaar uitgedaagd wordt om 50.000 woorden te schrijven. Het is best intens, maar ik heb gemerkt dat als ik mezelf geen doelen of deadline stel, dat er dan van schrijven veel minder terecht komt. Soms moet ik streng zijn voor mezelf, maar dit leidt wel tot resultaat.
Hoe zou jij je debuut, Bay en de Piraenauten omschrijven? Het is tenslotte niet een alledaagse fantasyroman.
Bay en de Piraenauten is een spannend avontuur dat draait om een, naar wat het lijkt, onmogelijke zoektocht van Bay naar haar gestolen stiefbroertje. Bay neemt het in Bay en de Piraenauten op tegen kapitein Hazzard en de organisatie die schuilt achter de ontvoering van haar stiefbroertje. Ik vind het mooi om personages tijdens hun wilde avonturen tot bloei te laten komen door ze steeds meer over zichzelf te weten te laten komen. Ik weet niet of het geen alledaagse fantasyroman is, ik hou me niet zo bezig met genres. Ik schrijf wat ik zelf leuk vind om te lezen, en als iemand anders er net zo veel plezier aan beleefd, dan ben ik gelukkig!
Hoe kwam je op het idee voor deze roman?
Het idee ontstond toen ik meedeed aan een korte verhalen wedstrijd met het thema Time & Space. Ik ben gek op steampunk fantasyverhalen en besloot deze twee te combineren en vroeg me af: wat reist er door tijd en ruimte en waarin kan ik steampunk verwerken? Er kwam een beeld in me op van vliegende steden en piratenschepen. Maar vliegende piraten heten natuurlijk niet gewoon piraten, dat zijn piraenauten. Het eerste personage dat ik bedacht was de schurk Kapitein Hazzard en dat was een mooi begin, maar elk schurkenverhaal heeft een held nodig. Bay is een meisje dat in het begin super onzeker is, maar vooral klein wordt gehouden door de wereld waarin ze opgroeit. In de loop van het verhaal leert ze dat ze sterker is dan ze zelf ooit voor mogelijk had gehouden en ik hoop dat je als lezer uiteindelijk een beetje van haar gaat houden.
Het komt in de loop van 2018 uit, wat zijn je plannen voor hierna?
Het lijkt me heel leuk om meer over Bay te schrijven. Ik heb het idee dat er nog veel meer te vertellen is over haar en haar vrienden. Maar daarnaast werk ik ook aan een wat duisterder manuscript, waarvan het verhaal zich afspeelt in New York.
Is er iets wat je zelf nog graag kwijt wil?
Het leukste lijkt me als ik door mijn werk anderen kan inspireren om ook te schrijven. Er is niets zo leuk om van een idee waar je misschien al jaren mee rondloopt een afgerond verhaal te maken. Of je nu voor jezelf schrijft of net als ik de droom hebt om je werk uit te geven, schrijven geeft een voldoening die nergens mee te vergelijken is. Schrijven is het mooiste vak dat er is.
Streetrollend door de Huishoudbeurs
De afgelopen week stond de stand van Macc bij de Huishoudbeurs en omdat paragnost Peter van der Hurk aanwezig zou zijn vanwege zijn boek De meest gestelde vragen aan een paragnost, beloofde het een enerverende beurs te worden, en dat werd het ook. Peter trok vanzelfsprekend de nodige aandacht met zijn bijzondere gave en ook zijn boek, dat door Biblion wordt omschreven als ‘een dikke aanrader’ en dan niet alleen voor paranormaal geïnteresseerden, ‘maar ook voor intellectuelen die verstokt dreigen te raken in populair, kortzichtig scepticisme.’ Een bijzonder mooi compliment!
Naast het optreden van Peter van der Hurk, traden er echter ook aardig wat bands en zangers op met Indonesische roots, en dat is logisch, want het thema van de betreffende hal, was ‘ Pasar Colors Festival’.
Iets dat meteen opviel, was dat veel Indonesische mensen houden van hun Indonesische afkomst, maar wel bewust uitstekend zijn geïntegreerd in onze samenleving. Zo kan het dus ook! En met de hele week Indo-rock op het podium, vriendelijke Indonesische mensen bij je stand en (heerlijk!) Indonesisch eten, kon het festival wat dat betreft niet kapot.
Een van de opvallendste bands die optraden was zonder meer de Streetrollers. Deze band, die ondertussen al 10 jaar bestaat en onlangs een eigen CD ‘Finally…!’ opgenomen heeft, speelt rock uit de jaren 50 en 60. Juweeltjes van The Beatles, Elvis, Cliff Richard, Buddy Holly en Roy Orbison kwamen dan ook langs. Naast deze zogenaamde Gouwe Ouwe, werden echter ook regelmatig Maleisische liedjes ten gehore gebracht, hetgeen net voor dat beetje ‘extra’ zorgde.
De band bestaat uit Edu Peeters (zang) Stephen van der Hoeven (gitaar/lead) Jerry van der Hoeven (zang/gitaar/rythm) Jörgen van der Hoeven (gitaar/lead) Chris Toehpah (bas) en Buddy Woudenberg (drums).
Na het optreden bleken het stuk voor stuk ook nog eens sympathieke en gezellige muzikanten te zijn die uit een degelijk muzikaal nest komen. Mochten ze binnenkort ergens bij u in de buurt optreden, of wilt u gewoon hun cd kopen, dan is een bezoekje aan hun website een aanrader .
voor alle benodigde informatie: www.thestreetrollers-webnode.nl
Jongens bedankt voor jullie geweldig optreden. Het was reuze gezellig.
Guido Kees – Het Potlood
Dit bijzon
der spannende jeugdboek is nog steeds één van de leukste boeken die we de afgelopen jaren uit hebben gegeven. Waarom? Het is een vlot geschreven en humoristisch verhaal dat van het begin tot het einde de aandacht vast blijft houden. De reacties van de lezers spreken niet alleen voor zich, het was nog maar net uit of het bleek al de aandacht van filmmaker Martin Dewitte getrokken te hebben. Ondertussen zijn de voorbereidende activiteiten alvorens men met filmen kan beginnen in volle gang. Natuurlijk gaat er nog wat tijd overheen voordat de camera’s daadwerkelijk gaan draaien, dus het blijft voor iedereen nog even spannend, maar toch zullen we ons best doen om u regelmatig een update te geven van de activiteiten rondom de film Het Potlood. Uiteraard zullen we de auteur ook regelmatig aan het woord laten!
Eén van de Belgische lezers van Het Potlood schreef onlangs een mail aan de auteur voor een magazine op school, hetgeen resulteerde in een kort interview. Hieronder een gedeelte van dat interview.
Hoe bent u ertoe gekomen om schrijver te worden?
Guido Kees:
Ik wilde altijd al schrijver worden, zelfs toen ik nog zo jong was als jijzelf. Eigenlijk was het meer een geheime droom van me, sinds kind al. Ik schreef altijd al graag en was/ben een echte boekenwurm. Ik las ontelbare boeken en kan me nog steeds verheugen als ik de eerste bladzijde van een boek begin te lezen. Pas toen ik ouder werd en doorhad dat alleen jijzelf je dromen waar kan maken, besloot ik om mijn kans te wagen. Ik schreef mijn eerste ‘echte’ boek, Geen spoor van Kevin, en stuurde het verhaal naar een uitgever. Die was zo enthousiast dat hij het boek onmiddellijk uit wilde geven. Toen ik het eerste boek in handen kreeg was ik dan ook heel erg blij en trots. Daarna schreef ik nog een verhaal, The Pencil, en dat werd in Amerika uitgegeven. Toen een uitgever in Nederland het verhaal las, wilde die het ook in het Nederlands uitgeven. Dat werd toen het boek Het Potlood.
Omdat de commentaren best wel goed waren, trok dat de aandacht van een filmmaker. Die kocht het boek en begon te lezen en ik kreeg een telefoontje van hem: Of hij een film mocht maken van Het Potlood! Natuurlijk was ik superblij. Als alles goed gaat beginnen de opnames volgende zomer en daarna zal de film in alle filmzalen te zien zijn. Andere filmproducenten werden toen ook nieuwsgierig en nadat ze het boek gelezen hadden, vroegen ze me of ik van hun televisieserie De zoon van Artan ook boeken wilde schrijven. Ik nam de uitdaging aan en dat is heel goed gelukt.
FOTO: Guido Kees (links) en Martin Dewitte (rechts) nadat het filmcontract getekend was.